Wat is het lang geleden dat we geschreven hebben. Inmiddels is er toch wel het een en ander rondom Sobek gebeurd. Hij is inmiddels bij vier uitgevers beleefd van de plank geveegd en bij één uitgever zit hij nog in de race om de fondsen. Wij wachten met spanning af... en we blijven in hem geloven. Laatst hoorden we van een insider dat Annemarie van Haeringen jaren moest 'leuren' voordat haar eerste kinderboek werd uitgegeven. Er is nog hoop!
6 maart j.l. waren we uitgenodigd bij LeeS, de opening van een nieuwe tentoonstelling in Scryption. Scryption is het museum voor schriftelijke communicatie in Tilburg, http://www.scryption.nl/ Voor diegenen die het weer kwijt waren: de mensen bij Scryption hebben enige tijd geleden toegezegd om in samenwerking met Natuurmuseum Brabant een ludieke aftrap voor de avonturen van Sobek te verzorgen.
Terug naar 6 maart. Na intern beraad ('Doen we een jurkje aan? Nee, toch maar niet.') verschenen we op die bewuste vrijdagmiddag in een spijkerbroek bij de opening. De tentoonstelling is erg leuk, want het leesproces bij kinderen wordt uitgebreid belicht. Uitgeverij Zwijsen -met een enorm marktaandeel in Nederland en Vlaanderen als het gaat om leesmethoden- heeft de meest geweldige leesplankjes en prentenboeken voor de collectie ter beschikking gesteld. Toen we hoorden dat H.K.H. Prinses Laurentien der Nederlanden ook nog een lintje kwam doorknippen, was het feest compleet.
Wij stonden een beetje besmuikt te lachen om een clubje oudere dames dat ons omver duwde om geen glimp van Hare Koninklijke Hoogheid te missen. Ineens zag Karin een bekend gezicht: daar stond Antoine. In een net pak! Antoine is een goede vriend van Karin en docent bij Fontys Hogescholen, studierichting: Game Design & Technology. Zijn studenten hadden een game voor de tentoonstelling ontwikkeld. Na wat gezellig gekeuvel toverde Ellis ons boek van Sobek uit haar tas. 'Wil je hier geen game van laten maken?' vroeg Antoine. 'Het moet wel een serious game worden, met educatieve doeleinden.' Daar hadden wij wel oren naar! Antoine gaf ons zijn visitekaartje, in juni zouden we contact met elkaar zoeken.
Dat was twee weken geleden. Antoine had zijn collega Tom Langhorst bereid gevonden om het hele project te gaan begeleiden, dus crossten wij afgelopen vrijdag in een leenauto naar Eindhoven. Onder het genot van files, driedubbele routebeschrijvingen en geen Tom-Tom arriveerden we nog net op tijd bij Tom. Proestend van de lach kwamen we op hoge hakken de afdeling ICT binnen. Een gebouw met alleen maar kerels welteverstaan, dus we moesten erg schakelen. Zij waarschijnlijk ook.
Het gesprek verliep erg prettig, al hadden we meer dan een half uur nodig om elkaars taal te leren spreken. Wij weten niets van working demo's of working prototypes. Hoe wordt een game in Godsnaam gemaakt? Zij weten op hun beurt niets van kleuters. Kunnen die kinderen echt niet lezen? Wat is magisch denken bij kleuters eigenlijk? Al met al zijn beide partijen een stuk wijzer geworden, en we hebben natuurlijk heel trots ons boek laten zien. Tom moest er erg om lachen, vond het geweldig. 'Weten jullie dat dat echt een issue is onder Nederlanders, het afdrogen van je tenen?' merkte hij op. Toch typisch dat je dan een prentenboek maakt vanuit een soort van collectief onderbewustzijn...
Binnen nu en vier weken wordt er een groepje eerstejaars studenten gerecruteerd dat in september gaat starten met de ontwikkeling van een game. Als opwarmer mogen ze het atelier van Ellis en de kleuterklas van Karin bezoeken. Op de vraag wat wij ervan verwachtten, antwoordden wij: 'Wij willen op de Wii een game van Sobek spelen!' Waarschijnlijk is dat wel te hoog gegrepen, maar we kunnen niet wachten totdat het september is. We houden jullie op de hoogte.
Groene groeten,
Ellis en Karin
Ellis en Karin
